Αγαπητή Ναντίν,
Είμαι 16 χρονών και πριν από δύο περίπου χρόνια έχασα τη μητέρα μου σε τροχαίο ατύχημα. Ένας μεθυσμένος οδηγός έπεσε πάνω στο αυτοκίνητό της. Δεν ξέρω αν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω την απώλεια, ειδικά της μητέρας. Έχασα το στήριγμά μου, τη δύναμή μου, τον φύλακα άγγελό μου. Έχασα τη γη από τα πόδια μου. Περιττό να σου πω ότι είχα μέχρι και τάσεις αυτοκτονίας… Ο μπαμπάς μου ήταν συνέχεια πλάι μου σε όλη αυτήν τη δοκιμασία και έχει σταθεί σαν μάνα και πατέρας δίπλα σε ‘μένα και τον 10χρονο αδερφό μου. Από την ημέρα που έχασα τη μητέρα μου πηγαίνω σε ψυχολόγο, που με βοηθά να ξεπεράσω την απώλειά της. Ήμασταν σε καλό δρόμο και είχαμε καταφέρει να συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς εκείνη. Βοηθούσα στις δουλειές του σπιτιού και έμαθα να μαγειρεύω, αν και στην αρχή μού ήταν δύσκολο καθώς όλα μου θύμιζαν εκείνη… Όλα είχαν μπει σε μια ευθεία μέχρι που πριν από περίπου τρεις μήνες ο μπαμπάς μου έφερε στο σπίτι για να μας γνωρίσει τη νέα του σύντροφο, με την οποία σκοπεύουν να παντρευτούν, όπως μας πληροφόρησε. Η κυρία Μαριάννα είναι πολύ ευγενική μαζί μας και τη συμπαθήσαμε αμέσως. Όμως τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να αντιγράφει πολύ τη μητέρα μας. Χρησιμοποιεί εκφράσεις και αντικείμενα της μαμάς μου, θέλει να πηγαίνουμε για ψώνια μαζί, με συστήνει σε ξένους σαν κόρη της. Δεν μου αρέσει αυτό και με κάνει να νιώθω άσχημα. Ο μπαμπάς μου από την άλλη δεν μιλάει και μάλλον το δέχεται. Εγώ όμως, έρχομαι σε δύσκολη θέση. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να πάρει τη θέση της μητέρας μου και φυσικά ποτέ δεν θα γίνει η μαμά μου. Τη βλέπω σαν μητριά μου και δεν θέλω να αλλάξει αυτό. Πώς να το πω σ’ εκείνη και τον μπαμπά μου ούτως ώστε να μην τους στεναχωρήσω και ειδικά τον μπαμπά μου, ο οποίος δεν θέλω με τίποτα να νιώσει ότι στενοχωριέμαι με τις επιλογές του;
Ευχαριστώ πολύ,
Μένια
Αγαπητή Μένια!
Διαβάζοντας την ιστορία σου ένιωσα μια θλίψη και αβίαστα μου βγήκε ένας βαθύς αναστεναγμός… Θεωρώ πως, εκτός από ‘μένα, πολλοί από τους αναγνώστες θα ταυτιστούν μαζί σου, καθώς όλοι μας λίγο πολύ έχουμε χάσει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο σε τροχαίο δυστύχημα. Η απώλεια του γονέα όμως, και ειδικά της μάνας, είναι ασύγκριτος πόνος και μόνο όποιος τον έχει βιώσει μπορεί να σε νιώσει απόλυτα. Νιώθεις από τη μια στιγμή στην άλλη ένα αόρατο χέρι να σου στερεί ό, τι πιο πολύτιμο, να σου κλέβει το χαμόγελο από τα χείλη και να σου ανατρέπει όλη σου τη ζωή. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν μπορείς να συμβιβαστείς, να ξεχάσεις… πάντα θα σε κυνηγάει ένα ”γιατί”, ιδιαιτέρως όταν χάνεις το στήριγμά σου τόσο αιφνίδια…
Όμως λένε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και στις περισσότερες περιπτώσεις, όπως και στη δική σου, βλέπουμε τον εναπομείναντα σύζυγο να ξαναφτιάχνει τη ζωή του. Με την πρώτη ματιά κάποιοι θα το θεωρήσουν κατακριτέο, αλλά, αν το δούμε πιο ψύχραιμα, και για τον μπαμπά σου ήταν ένα οδυνηρό πλήγμα, τού στοίχισε και δεν πιστεύω να τού ήταν εύκολο να προχωρήσει. Είναι όμως, άδικο να τον καταδικάσουμε σε μια ισόβια μοναξιά… Εξάλλου, μόνη σου μας περιέγραψες πόσο σας στάθηκε σαν μάνα και πατέρας και να σκέφτεσαι ότι και για τους τρεις σας ήταν εξίσου δύσκολη δοκιμασία, που μόνο ενωμένοι μπορείτε να ξεπεράσετε.
Προσπάθησε λοιπόν, να βάλεις στην άκρη τον εγωισμό σου για τον απλούστατο λόγο… τα χρόνια θα περάσουν, εσείς θα ενηλικιωθείτε, ο καθένας θα ακολουθήσει τον δρόμο του, τα όνειρά του, θα κάνει τη δική του οικογένεια. Τότε λοιπόν, τι θα απογίνει αυτός ο άνθρωπος; Θα πρέπει να μείνει για το υπόλοιπο της ζωής του μονάχος με τις αναμνήσεις του; Συνάμα, για ακόμα έναν λόγο έχεις σταθεί τυχερή, καθώς ο μπαμπάς σου έχει επιλέξει μια αξιαγάπητη σύντροφο που, όπως λες, σας φέρεται άψογα. Άποψή μου λοιπόν, είναι πως οι ενέργειές της δεν είναι εσκεμμένες, απλώς ίσως από τον υπερβολικό της ζήλο, θέλει να σας ευχαριστήσει και -συμφωνώ μαζί σου- κάποιες φορές προσπαθεί με λάθος τρόπο να καλύψει το κενό της μάνας και να νιώσετε ξανά την πληρότητα της οικογένειας. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει κάποια σκοπιμότητα, απλά κατανοώ και τη δική σου πλευρά, γι’ αυτό θα σου πρότεινα να μην αφήσεις την κατάσταση να διαιωνίζεται γιατί μπορεί να προκληθούν συγκρούσεις.
Χρειάζεται μια ανοιχτή συζήτηση ενώπιον και του μπαμπά σου και της κας Μαριάννας, όπου με ψυχραιμία μπορείς να εκφράσεις τις συμπεριφορές που σε ενοχλούν. Μόνο έτσι και η ίδια, πιστεύω, θα καταλάβει και θα αλλάξει τη στάση της. Με διάλογο και θετική διάθεση βρίσκεται λύση! Με αυτόν τον τρόπο και ο μπαμπάς σου θα είναι ευτυχισμένος -το αξίζει άλλωστε μετά από τόση θλίψη- και εσύ θα αποφορτιστείς από την πίεση που έχει συσσωρευτεί και θα επικρατήσει ένα υγιές οικογενειακό κλίμα.
Και κάτι τελευταίο γλυκιά μου Μένια… Μην ανησυχείς! Καμιά γυναίκα δεν μπορεί και δεν θα πάρει ποτέ τη θέση της μαμάς σου, γιατί πολύ απλά η μαμά μας είναι αναντικατάστατη! Απλά δυστυχώς, η μοίρα συχνά μας δοκιμάζει κι εσύ πρέπει να φανείς δυνατή και να είσαι βέβαιη ότι και η μαμά σου θα σε θαυμάζει από εκεί που βρίσκεται… Μπορεί να μην είναι δίπλα σου αλλά θα μείνει ριζωμένη στη καρδιά σου για πάντα… Ο Θεός να ξέρεις, μας δίνει όσα μπορούμε να αντέξουμε και εσύ έχεις αποδείξει περίτρανα ως τώρα ότι έχεις μεγάλα αποθέματα ψυχικού σθένους!
Φιλικά,
Ναντίν!
