Οι διακοπές τέλος για ‘μένα και σιγά σιγά πρέπει να προσαρμοστώ στην καθημερινότητα. Γι’ αυτό και επέστρεψα μια ‘μέρα νωρίτερα από την προγραμματισμένη. Για να χαλαρώσω, να κάνω δουλειές στο σπίτι και να αποφορτιστώ για την καινούρια εβδομάδα. Είναι όμως κι αυτά τα ψυχολογικά κομμάτια στη μέση που δεν μπορώ να τα εξηγήσω.

Τις τελευταίες ‘μέρες που τις πέρασα στο πατρικό μου άρχισα να αναπολώ την καθημερινότητά μου στην Αθήνα. Καλή η παραλία, καλή η ηλιοθεραπεία, καλό το φαγητό της μαμάς, καλές και οι βόλτες με τους φίλους, όμως άρχισε να μου λείπει το σπίτι και η ρουτίνα. Έλειπα κι έναν μήνα βλέπεις… Από την άλλη, με το που γύρισα σπίτι στην Αθήνα άρχισα να αναπολώ τις καλοκαιρινές ‘μέρες στο χωριό, την παραλία, τις βόλτες και την παρέα μου. Δεν ξέρω αν σου έχει τύχει κι εσένα κάτι αντίστοιχο.

Καλοκαιρινά πρωινά στο χωριό της γιαγιάς…

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι άνθρωπος του χωριού. Προτιμώ τη βουή, την κίνηση, το καυσαέριο, τα φώτα και τις λεωφόρους. Από παιδί το όνειρό μου ήταν να ζήσω στην πόλη μόνιμα και να μη γυρίσω ποτέ στο χωριό. Όμως, μεγαλώνοντας αρχίζω να εκτιμώ περισσότερο όλα όσα η επαρχία και το χωριό της γιαγιάς μπορεί να μου προσφέρει. Τόσο, που συνειδητοποιώ ότι είναι αδύνατον να ζήσω χωρίς αυτά. Η επαφή με τη φύση, το πράσινο, ο καθαρός αέρας, τα λουλούδια της γιαγιάς, που επιμελείται καθημερινά, αναζωογονούν την ψυχή και το σώμα, με χαλαρώνουν και μου φτιάχνουν τη διάθεση.

Όλα στο χωριό είναι απλά. Ένα δέντρο, μια παλιά καρέκλα του παππού, ο ψωμάνθρωπος, το ζυμωτό ψωμί με λάδι και ζάχαρη, που μας έφτιαχνε τα απογεύματα η γιαγιά, ζεστό, όπως βγήκε μόλις από τον ξύλινο φούρνο, η αυλή του σπιτιού που παίζαμε κυνηγητό και τυφλόμυγα και κάναμε ποδήλατο με την αδερφή μου και τα ξαδέρφια μου τα καλοκαίρια, όλα στέκουν ίδια κάθε καλοκαίρι. Σαν να μην πέρασε μια ‘μέρα από τότε. Όμορφο πράγμα οι αναμνήσεις! Ζωντανεύουν σ’ ένα απόγευμα όλα τα παιδικά σου χρόνια στο μυαλό.

Σήμερα, αγναντεύω το λιβάδι και σκέφτομαι πόσο μακρινά φαίνονται όλα αυτά στη σημερινή εποχή της τεχνολογίας. Άραγε αν ήμασταν τώρα μικροί θα παίζαμε λαστιχάκι και σχοινάκι στην αυλή γελώντας και ιδρώνοντας μέχρι να δύσει ο ήλιος ή θα καθόμασταν σε μια καρέκλα αμίλητοι παίζοντας στο tablet απρόσωπα παιχνίδια; Ποιός ξέρει;

Το σίγουρο είναι ένα! Το χωριό της γιαγιάς ήταν κάστρο για ‘μένα. Ήταν το μέρος που θα πήγαινα κλείνοντας τηλέφωνα και υπολογιστές, θα καθόμουνα στην αυλή ακούγοντας μόνο τις φωνές των πουλιών χαζεύοντας το τοπίο. Όπως έκανε κι ο παππούς μου. Πρόσφατα όμως, ο μπαμπάς μου έβαλε internet, οπότε δεν είμαι σίγουρη ότι θα τηρήσω την υπόσχεσή μου. Θα προσπαθήσω όμως. Το σπίτι στο χωριό θα είναι πάντα εκεί και θα με περιμένει.

Φθινοπωρινά απογεύματα στην Αθήνα…

Τώρα που γράφω αυτό το post στο γραφείο μου στην Αθήνα, αναπολώ εκείνα τα παλιά καλοκαιρινά απογεύματα στο χωριό με χαρά ίσως και με μια μικρή θλίψη… Όμως, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα μόνο με χαρά γιατί σε λίγο θα σηκωθώ από το γραφείο και θα πάω στην κουζίνα. Θα ανοίξω το ψυγείο και θα βρω μέσα αυγά, ζυμωτό ψωμί, φρούτα και λαχανικά από τα δέντρα της αυλής και γλυκά του κουταλιού που έστειλε η γιαγιά και σπιτικό κρέας και κοτόπουλο στην κατάψυξη για μαγείρεμα…

Σου είπα… όλα είναι τόσο απλά στο χωριό… Δεν χρειάζονται καρότσια, ψώνια, ουρές και ταμεία των supermarkets. Ό, τι θες, απλώνεις το χέρι σου και το πιάνεις. Τόσο εύκολα και τόσο υγιεινά… Να επισκέπτεστε που και που τους παππούδες σας και τα χωριά σας χωρίς κινητό! Με χέρια άδεια, τα οποία σίγουρα φεύγοντας θα γεμίσουν με όλα τα καλούδια της φύσης… Αξίζει!

Ραντεβού τα Χριστούγεννα λοιπόν για ‘μένα… στο χωριό της γιαγιάς, τη Δήμητρα!

xxx.

Xenia

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Comment *